Terwijl ik dit schrijf, heb ik een YouTube-livestream openstaan en luister ik naar de zang in de kapel van Asbury University in Kentucky – waar een reguliere kerkdienst die twee weken geleden begon nog niet is geëindigd. De beelden gaan de hele wereld over en zijn je vast niet ontgaan. Van alles wat ik heb gezien, is de “revival” een rustige – het is meestal gewoon zingen onder leiding van studenten – met alleen een akoestische gitaar, cajon en piano. Ik merk een bepaalde ontroering en een verlangen bij mezelf en dat verbaast mij eerlijk gezegd nog het meeste.
Kritisch
Nadat ik door een periode van geloofsverandering ben gegaan waarin ik erg kritisch was op alles wat met de kerk en geloven te maken was mijn eerste reactie op het nieuws van deze ‘revival’ vooral een cynische. Ik associeer het met de massale lofprijs- en aanbiddingsbijeenkomsten die ik heb bijgewoond en waarbij spirituele en emotionele manipulatie op de loer liggen. Ik heb me vroeger vaak ongemakkelijk gevoeld in mijn rol als aanbiddingsleider die toch vaak aanvoelde als een podiumoptreden voor publiek. Ik was op zoek naar acceptatie en wist precies wat ik moest doen om mensen mee te slepen in een collectieve ervaring die vaak werd aangezien als "door de Geest geleid".
“De wereld biedt ons rotzooi; hier is vrede, vreugde en troost.”
En toch…
…voel ik een gemis als ik deze studenten zie aanbidden. Er is een zekere eenvoud en authenticiteit te vinden die mij jaloers doet maken. Er zijn geen flitsende licht- en rookmachines, geen beamers en schermen of aanbiddingsleiders die zich voordoen als een popidool… Ik verlang ernaar om samen te zingen met duizenden openhartige mensen die niets anders willen dan zich laten raken door goddelijke liefde – of in de woorden van Abby Laub, hoofd communicatie van de universiteit in Asbury – “de wereld biedt ons rotzooi; hier is vrede, vreugde en troost.”
Start van de vastentijd
Deze week is het Aswoensdag, het begin van de vastentijd. Ik denk dat ik het nodig heb om deze veertigdagentijd te vasten van mijn cynisme; mijn ongeloof even uit te stellen en opnieuw nieuwsgierig te worden naar wat God aan het doen is in de wereld en in mijn leven. Dat is niet gemakkelijk voor mij omdat een cynische houding mij veiligheid biedt. Brené Brown legt uit dat ‘hoop’ de meest kwetsbare emotie is. Ik weet niet hoe ik moet omgaan met teleurstelling dus probeer ik mezelf ervoor af te schermen. Maar eerlijk gezegd is dat een vreselijke manier van leven.
Ik ben nog steeds cynisch als het gaat over het claimen van een ‘revival’ en de leiders die het in de meeste gevallen om zeep helpen door hun eigen ego’s. Maar ik ben me er ook van bewust dat ik mijn hart moet openhouden voor verbinding, intimiteit en liefde; het werk van de heilige Geest. Ik verlang ernaar om eens iets te vertrouwen en niet altijd de focus leggen op dat wat er niét is. Ik wil dagelijks blijven vechten tegen cynisme om de hoop die erachter ligt te bereiken.
“Ik wil dagelijks blijven vechten tegen cynisme om de hoop die erachter ligt te bereiken.”
Ik weet dat we ons allemaal op verschillende plekken bevinden rond ons eigen geloof en onze persoonlijke ‘kerkbagage’ met ons meedragen. Iemand merkte terecht op dat je niet hoeft te proberen om een oude versie van jezelf na te bootsen die je niet meer wilt zijn. Maar je kan wel leren kijken naar wat er wél is. Je kan luisteren naar de verlangens van je hart; naar wat God op dit moment aan het doen is op de plek waar jij nu bent en simpelweg dankbaarheid beoefenen. En daarin wens ik je alle moed toe die nodig is om opnieuw te durven hopen en te vasten van cynisme.
Al het goede gewenst,
Johan